De bounty eilanden een paradijs voor surfers

Sumatra

Onze grote reis over het eiland van de koppensnellers en de barbaren begon met een busrit van 24 uur van Surabaya naar Merat waar we een heerlijk low budget hotelletje pakten omdat er te veel pinda´s stonden te wachten op de boot. Het bleek de laatste dag van de Ramadam en dan vertrekt iedereen uit Jakarta (mannetje of 15 miljoen wonen daar) om naar zijn familie te gaan op het platte land en hier een week Idul Fitri te vieren. De volgende ochtend hadden we dan toch een plek op een boot en kwamen we aan in Bakauhenny op Sumatra. waar we gelijk doorreisden naar het grootste olifanten park van Azië, Lampung.(vooral bekend om zijn maandelijkse olifanten voetbal wedstrijden) Hier hebben we een geweldige rit gemaakt op de rug van deze dumbo´s (een van mijn grote dromen) waarin bleek dat een boom zo gebroken is en vooral dat rechtdoor de snelste weg is. Deze beesten boeit het echt niks dat er iemand op hun rug zit. De lokale bevolking leek hier ook behoorlijk op een olifant en dan bedoel ik vooral de agressieve lompheid waarmee ze ons probeerden af te zetten. Gelukkig hebben Goei en ik ze een behoorlijk trauma bezorgd door met hun achterop een stukje te gaan crossen waarna ze opeens een stuk minder spraakzaam bleken. Ondanks dat iedereen ons durfde te vertellen dat de jungle hier geweldig was hebben we er voor gekozen om dit later te doen onze LP vertelde namelijk dat dit niet meer was dat een soort savanne met af en toe wat jungle bomen. De rit hier vandaan leerde ons vooral om geduld te hebben en keihard te onderhandelen. Ondanks dat we het er duidelijk over eens waren dat de agressieve, bedreigende en liegende moslim hier vandaan moest komen was ik dit snel vergeten. Het enige waar ik de komende dagen aan dacht was die geweldige rit op een olifant. Toen we eindelijk uit deze provincie waren bleken alle bussen richting Padang ook nog eens vol te zitten. Uiteindelijk besloten we een nachtbus richting Bengkulu te nemen waarin we heerlijk in slaap vielen om 17 uur later eindelijk te arriveren. Bengkulu bleek een stad waar eens per maand een toerist kwam en waar de mensen een blanke nog steeds als god zien. Wij waren natuurlijk niet de minste en profiteerden hier dan ook volledig van. We lieten ons rondrijden door de politie, onze schoenen poetsen en pakten een top hotelletje aan het strand. S´avonds dachten wij even keihard te gaan stappen, na een heerlijk westers dineetje vertrokken we dan ook vol goede moed richting de enige kroeg in een stad van 300 duizend mensen. Het leek weer eens op een grote teleurstelling uit te draaien want na drie biertjes dachten wij dat de eigenaar de toko wilde sluiten en ons als enige gasten eruit wou flikkeren. Gelukkig bleek dit een klein communicatie probleem te zijn (ze spreken hier namelijk in elk dorpje een andere taal en de Nederlanders hebben er ooit gewoon een land van gemaakt) en na wat rare gebaren van Goei (jah, mijn huisgenoot die weet hoe hij met dit soort mensen moet communiceren zijn familie komt hier namelijk vandaan) kregen we dan eindelijk onze biertjes. Na 6 biertjes kwamen er zelf nog wat moslims wat drinken (ondanks dat hun god dit verbied) en ging de karaoke set aan. De avond werd levengender de intergratie begon en na een yellow submarine waartijdens enkele tafeltjes sneuvelden vertrokken we om 24 uur richting ons hotel. De volgende ochtend stond er een bezoekje aan fort Malboro (een oud Nederlands fort wat we indertijd geruild hebben met de Engelsen voor Jakarta) op het programma en wouden we door reizen naar Padang om Stammeijer op te pikken. Het bleek nog steeds Idul Fitri dus er reden geen legale bussen en om 8 uur s´avonds vonden we gelukkig een illegale. Nadat ze ons beloofd hadden dat we over een uurtje konden zitten stapten we in. Toen we na drie uur nog steeds geen zitplek hadden en omdat Wouter niet kon komen ( hij was namelijk vergeten om zijn visum te regelen en in Indonesië zijn ze dan niet zo aardig voor je) stapten we uit deze ellendige bus zonder te betalen en vertelden ze even dat wij Nederlanders niet houden van mensen die liegen. Wij konden hier zeker de lol van inzien en de lokale bevolking ook, de buschauffeur was minder gelukkig en vertrok na wat nare lokale woorden naar ons te schreeuwen. Gelukkig bleken blanke mensen hier helden en wij profiteerden hier weer van door een lift van de politie richting ons hotel t accepteren. De volgende morgen bleken er nog steeds geen bussen te rijden en besloten we maar liftend verder te gaan. Gelukkig werden we iedere keer meegenomen als de auto niet vol zat en reisden we zelfs comfortabeler dan in die Indonesische bussen ( ze kennen hier namelijk het woord vol niet) Na een dag liften waren we in Mukomuko waar we een hotelletje pakten en de volgende morgen weer snel verder gingen. Het bleek de laatste dag van Idul Fitri dit betekend dat ieder kind een bubu gun krijgt en elkaar gaat beschieten vanuit rijdende auto´s. Onze eerste lift werden we goed beschermd door onze kinderen, maar was een veiligheids bril geen overdreven luxe geweest. Aangekomen in Sungaipenuh hebben we even twee anaconda’s bekeken ( van 5 en 8 meter) waarvan een net een geitje op had en hadden we de meest relaxe lift van deze vakantie in een kijang waarin vier luxe stoelen stonden en wij heerlijk voor twee uur plaats mochten nemen. Nadat hij ons afgezet had op de hoog vlakte van Kerinci hadden we tijd genoeg om even goed te eten, de warm water bronnen te bezoeken en door te liften (opgepikt door een homo) naar de onderkant van de berg. Hier kwamen we terecht in een hotel waar we voor het eerst deze vakantie buitenlanders tegen kwamen ( en ook nog Nederlanders) die vogellaar bleken te zijn. De volgende dag bleek de politie de Kerinci berg afgesloten te hebben ivm met een eerdere uitbarsting en besloten we een andere berg in de vallei te beklimmen. Na een mooie tocht door de jungle kwamen we na 3 uur ploeteren aan op de top. Hier hadden we een mooi uitzicht over het hoogste meer van zuid oost Azië.
NA deze geslaagde beklimming vielen we vroeg in slaap in vertrokken we richting Padang, tot onze grote verbazing was Idul Fitri nu eindelijk afgelopen en reden er weer eens bussen. Wij vonden het liften zo mooi en besloten het er op te wagen. We kwamen in een soort bolder kar terecht die ons in 1 keer naar Padang reed ( toch een tocht van 8 uur) Na genoten te hebben van de grootste thee plantage van de wereld en de ontzettend mooie jungle aan weerszijden van de weg kwamen we aan in deze stad van 700 duizend inwoners. Wij lieten ons afzetten bij het duurste hotel van de stad en besloten het er eens goed van te nemen. Dit mocht ook wel een keer na 5 dagen niet douchen en scheren. De volgende dag stonden we laat op en hadden we echt zo´n nutteloze dag dat we echt niks voor elkaar kregen. We besloten ons er bij neer te leggen lekker aan het strand iets te drinken en de volgende ochtend vroeg te gaan surfen ( vroeg is in dit land 6 uur en niet de gebruikelijke 10 uur die een Nederlandse student gewend is) Air Manis voldeed en een heerlijk zonnetje liet ons deze twee dagen over de golven vliegen. S´avonds ontmoette we Eric die mij uitnodigde om mee te gaan naar de Mentawai eilanden. Ik zou eigenlijk nog een week doorreizen met Wouter, maar die kwam niet meer omdat die ambassade Idul Fitri wat langer vierde en hij naar zijn visum kon fluiten. De volgende ochtend vertrokken we per speedboot en legden wij deze 100 miles binnen 3 uur af. De Mentawai eilanden blekken naast enkele honderden bounty eilanden ook het walhalla voor de professionele surfers te zijn. De golven zijn hier rond de 5 meter en bijna elke surf video wordt hier tegenwoordig opgenomen. Voor mij bleek het koraal te sterk en de golven te hoog dus ik beperkte me snel tot filmen en genieten van de voorstelling van de professionals. S´nacht maakte ik voor het eerst in Indonesië doodsangsten mee nadat het noodweer losbarstte, de baai waar we voor anker lagen een golfslag bad werd en we al onze kracht nodig hadden om de dektent van onze speedboot vast te houden. Gelukkig kon ik in s´ochtends nog twee uurtjes slapen. Bij zonsopgang waren we alweer onderweg naar de volgende spot waar de golven nog groter waren en vooral de eilanden nog witter. Na een dag gekeken te hebben naar de professionals voeren we vol gas weer terug naar Padang. Hier had Eric een borrel voor mij geregeld. De volgende dagen deden we eigenlijk niks anders dan zonnen en surfen op de kleinere eilanden vlakbij de kust. Na een avondje stappen met Eric en zijn beste maatje Candy vloog ik bruin en vooral voldaan terug naar Surabaya om weer vol frisse moed aan 3 zware dagen op de uni te beginnen

Natuurlijk zijn alle foto´s ook weer op plaat vast gelegd
http://pg.photos.yahoo.com/ph/jochumfeitsma/album?.dir=9583&.src=ph&store=&prodid=&.done=http%3a//pg.photos.yahoo.com/ph/jochumfeitsma/my_photos